ھڪ ﺩﻓﻌﻲ ﮔﺮﻭ ﺭﺍﻣﺎﻧﻨﺪ ڪﺒﻴﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﮐﻲ ﭼﻴﻮ
”ﺍﭲ ﺷﺮﺍﮄ ﺟﻮ ڏينھن ﺁﮬﻲ ۽ ﭘﺘﺮﻥ ﻻﺀ ﮐﻴﺮﮢﻲ ﭠﺎﻫﮣﻲ ﺁﮬﻲ , ﻭﭶ! ﮐﻴﺮ ﮐﮣﻲ ﺍﭺ“
ڀڳت ڪبير ﺍﻧﻬﻲ ﻭﻗﺖ 9 ﺳﺎﻟﻦ ﺟﺎ ھيو. ڀڳت ڪبير ﮔﺮﻭ ﺟﻲ ﺣڪﻢ ﺗﻲ ﺻﺎﻑ ﺑﺮﺗﻦ ﮐﮣﻲ ﺭﻭﺍنو ٿيو. ﻫﻠﻨﺪﻱ ﻫﻠﻨﺪﻱ اڳتي ڏﭠﻮ تہ ﻫڪ ﻣﺌﻞ ڍڳي ﭘﺌﻲ ﺁﮬﻲ. ڪﺒﻴﺮ ﭘﺎﺳﻲ ﮐﺎﻥ ﺳﺎﺋﻮ ﮔﺎﻩ ڪﮃﻱ ﻣﺌﻞ ڳئون ﺟﻲ اڳيان ﺍﮀﻼﺋﻲ ﭘﺎﮠ ﮂﮘﻲ ﺟﻲ ﭜﺮ ۾ ﻭﻳﻬﻲ رھيو.
ﭤﻮﺭﻭ ﻭﻗﺖ ﮔﺬﺭﻳﻮ ﭘﺮ ڪﺒﻴﺮ ﮐﻴﺮ ﻭﭠﻲ ﻭﺍﭘﺲ نہ ﺁﻳﻮ. ﮔﺮﻭ ﺭﺍﻣﺎﻧﻨﺪ ڪجھ ﻭﻗﺖ ﺗﺎﺋﻴﻦ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ڪﻴﻮ ﻧﻴﭟ ﮔﺮﻭ ﮐﻲ ڪﺒﻴﺮ ﺟﻲ ڳولا ڪﺮﮠ ﻻﺀ ﻭﭸﮣﻮ ﭘﻴﻮ.
ﺍڳتي ﻫﻠﻲ ڏﺳﻲ تہ ڪﺒﻴﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﻫڪ ﻣﺌﻞ ڍڳي ﺟﻲ ﭜﺮ ۾ ﻭﻳﭡﻮ ﺁﮬﻲ. ﮔﺮﻭ پڇيو
”ﺍڙﻱ ڪﺒﻴﺮ ﮐﻴﺮ ڪﭥﻲ ﺁﮬﻲ.“
ڪﺒﻴﺮ ﻭﺭﺍﮢﻴﻮ
”ﺍﻱ ﮔﺮﻭ ﺩﻳﻮ! ﻫﻲ ڍڳي پھرﻳﻦ ﮔﺎھ ﮐﺎﺋﻲ ۽ ﭘﻴٽ ﭜﺮﻱ تہ ﭘﻮﺀ ﮐﻴﺮ ڏﻳﻨﺪﻱ.“
ﺍﻧﻬﻲ ﺗﻲ ﮔﺮﻭ ﺩﻳﻮ ﭼﻴﻮ
”ﺍڙﻱ ﻫﻲ ڍڳي تہ ﻣﺌﻞ ﺁﮬﻲ ڪﻴﺌﻦ ﮔﺎﮪ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪﻱ؟“
ڪﺒﻴﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻴﻮ
ﻫﻲ ﮂڳي ﺍﭲ ﻣﺌﻲ ﺁﮬﻲ ﺟڏﮬﻦ تہ ﺍﭲ ﻣﺌﻞ ﮂڳي ﮔﺎﮪ ﻧﭥﻲ ﮐﺎﺋﻲ ﺳﮕﻬﻲ تہ ﭘﻮﺀ ﺗﻮﻫﺎﻥ ﺟﺎ 100 ﺳﺎﻝ اڳ ﮔﺬﺍﺭﻱ ﻭﻳﻞ ﭘﺘﺮ (ﻋﺰﻳﺰ) ڪﻴﺌﻦ ﺷﺮﺍﮄ ﮐﺎﺋﻴﻨﺪﺍ.
ﺍﻥ ڏﻳﻨھﻦ ﮐﺎﻥ ﭘﻮﺀ ﮔﺮﻭ ﺭﺍﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻤﺠﻬﻲ ﻭﻳﻮ تہ ﭘﺘﺮ ﭘﻮﺟﺎ ﻭﺋﺮﭢ ﺁﮬﻲ.ﭘﺘﺮ ﭘﻮﺟﺎ ڪﺮﮠ ﺷﺎﺳﺘﺮﻥ ﺟﻲ ﺧﻼﻑ ﭘﻮﺟﺎ ﺁﮬﻲ.
0 comments:
Post a Comment